Milan Kerac

Osnovnu i srednju školu završio je u Novom Sadu, a slikanjem se počeo baviti za vrijeme Drugog svjetskog rata, zajedno s Boškom Petrovićem, Radmilom Graovac, Jovanom Soldatovićem, Stevanom Maksimovićem, Ivankom Acin i Božidarom Vučkovićem. Tada je radio uglavnom portrete, pejsaže i mrtvu prirodu u ulju, kao i akvarele na platnu i kartonu. Godine 1945. je primljen na Akademiju likovnih umjetnosti u Beogradu, gdje je tri godine bio student Nedeljka Gvozdenovića i jednu godinu kod Marka Čelebonovića. Nakon završetka studija, 1949. godine se vraća sa suprugom Ankicom Oprešnik u Novi Sad, gdje se zapošljava kao nastavnik likovnog vaspitanja u srednjoj školi, da bi nakon pet godina napustio pedagoški poziv i postao slobodni umjetnik. Član Udruženja likovnih umjetnika Vojvodine postaje 1950. godine, a 1951. član Udruženja likovnih umjetnika Srbije (ULUS), a iste godine priređuje prvu samostalnu izložbu u Novom Sadu. Usporedo sa slikarstvom, bavi se i grafikom, na poticaj profesora Mihajla Petrova i supruge Ankice Oprešnik. Nakon osnivanja umjetničke kolonije u Senti, boravi i slika, a nakon boravka u umjetničkoj koloniji u Bačkoj Topoli usvaja svoj slikarki stil s motivima rustične Vojvodine, i u svojim pejsažima prikazuje vojvođanske ravnice, koje se stapaju s nebom, a na slikama mu se pojavljuju volovi, obično s prikazom glava u gornjem dijelu, kao i prikazi vojvođanskih sela, koji su uklopljeni u slike volovskih glava s donje i gornje strane, a preovladavaju ekspresionistički prikazi sa zelenom, crvenom, žutom, oker i crnom bojom. Početkom 1950-ih crta pejsaže iz Viteza u tušu, grafike s portetima bosanskih seljaka, kao i crteže starog dijela Travnika i Jajca. Godine 1955. godine boravio je u Austriji, gdje se upoznao s radom Međunarodne ljetne akademije slikara Oskara Kokoschke u Salzburgu kada nastaju crteži u tušu s pejsažima Graza. Za vrijeme samostalne izložbe u Ljubljani 1957. godine upoznaje nizozemskog slikara i grafičara Toona Wegnera s kojim će u narednim godinama surađivati i zajedno izlagati u Nizozemskoj i Jugoslaviji. Nakon što su mu otkupljene grafike s izložbe "Moderna jugoslavenska grafika" u Lionu, te godine boravi mjesec dana u Parizu. Na poziv jednog izdavača 1962, ilustrovao je knjigu s pjesmom "Elegija napisana na seoskom groblju" Thomasa Graya^[1] i knjigu s esejem "Natur! : ein Fragment", koji se pripisuje Goetheu.^[2]

• Oktobarska nagrada grada Novog Sada 1968.

Od 2019. godine u Novom Sadu postoji ulica s njegovim imenom, koja se nalazi između Ulice Živojina Ćuluma i Gazimestanske ulice.^[3]

•  
  Portret Oprešnik Pavela, ulje na platnu Milana Kerca

• Ivanović, Ljiljana (1975). Milan Kerac. Novi Sad: Galerija savremene likovne umetnosti Novi Sad.
• Jović, Đorđe (1980). Milan Kerac grafike. Novi Sad: Savremena galerija Ečka - Zrenjanin, Ankica Oprešnik.