Kanski filmski festival

Filmski festival u Cannesu ima svoje korijene u kasnim 1930-im kada je Jean Zay, tadašnji ministar nacionalnog obrazovanja Francuske, na prijedlog Philippea Erlangera i uz podršku Britanaca i Amerikanaca, osnovao međunarodni kinematografski festival. 1947, festival je bio održan pod nazivom Festival du film de Cannes, gdje su bili predstavljeni filmovi iz šesnaest zemalja. U to vrijeme bio je uveden princip jednakosti, sa žirijem sastavljenim od samo jednog predstavnika po zemlji.^[5] Festival se sada održava u Palais des Festivals, palata posebno izgrađena za tu priliku, iako je tokom svečanosti otvaranja 1949. krov bio nedovršen i urušio se tokom oluje. Festival nije bio održan 1948. i 1950. zbog budžetskih problema. Iako je na samom početku francuska želja bila da se festival održava u jesen kako bi se natjecali s filmskim festivalom u Veneciji, 1951. Cannes je pomjerio održavanje u proljeće kako bi izbjegli ovaj sukob.

1955, stvorena je Zlatna palma, koja zamjenjuje Grand Prix du Festival koja je bila dodjeljivana sve do te godine. Dolores del Rio je 1957. bila prva žena član žirija kao član Sélection officielle. Marché du Film ili Filmski market je osnovan 1959., dajući festivalu komercijalni karakter i olakšavajući razmjenu između prodavaca i kupaca u filmskoj industriji. Danas je to postalo prva međunarodna platforma za filmsku trgovinu. Sedmica međunarodnih kritičara je uvedena 1962., koju je osnovala Unija francuskih filmskih kritičara kao prva paralelna sekcija filmskog festivala. Njihov cilj je bio da se prikažu najbolja djela režisera iz cijelog svijeta, a da ne podlegnu komercijalnim stremljenjima.^[6] U znak sjećanja na francuskog režisera Jeana Cocteaua 1965. nakon njegove smrti, on je imenovan doživotnim počasnim predsjednikom. U narednoj godini, Olivia de Havilland je imenovana kao prva žena predsjednica festivala.

19. maja 1968. festival je bio obustavljen, pošto su neki režiseri, kao što su Carlos Saura i Miloš Forman, povukli svoje filmove iz konkurencije. 18. maja, režiser Louis Malle zajedno sa grupom režisera zauzeo je veliku salu Palaisa i prekinuo projekcije u znak solidarnosti sa štrajkom učenika i radnika koji su se održavali širom Francuske,^[7] i u znak protesta zbog smjene tadašnjeg predsjednika Cinémathèque Française. Filmaši su uspjeli da vrate predsjednika, ali su iste godine osnovali Društvo filmskih režisera (SRF).^[8] SRF je 1969, na čelu sa Pierre-Henri Deleau-om osnovao Directors' Fortnight, novu sekciju van konkurencije koja predstavlja izbor filmova iz cijelog svijeta, odabranih nezavisno od zvaničnog odabira filmova.^[9]

Tokom 1970-ih, važne promjene su se dogodile na festivalu. Robert Favre Le Bret je 1972. imenovan novim predsjednikom, a Maurice Bessy generalnim direktorom. On je odmah uveo važnu promjenu u odabiru filmova učesnika. Sve do tog vremena, u različitim zemljama birani su filmovi koji su bili predstavljani na festivalu. Bessy je osnovao jednu komisiju za odabir francuskih filmova, a drugu za odabir stranih filmova.^[10] Gilles Jacob je 1978. preuzeo poziciju predsjednika, i uveo je nagradu Camera d'Or kao i sekciju Un Certain Regard. Ostale promjene su bile smanjenje dužine festivala na trinaest dana, čime se smanjio broj odabranih filmova; također, do tada žiri je bio sastavljan od strane filmskih akademika, a Jacob je počeo uvoditi ličnosti i profesionalce iz filmske industrije.^[11]

Nova, mnogo veća palata Palais des Festivals et des Congrès je izgrađena 1983. i postala je novi domaćin festivala. Dobila je nadimak "Bunker" što je izazvalo brojne reakcije protiv toga.^[12] Pierre Viot je 1984. zamijenio Roberta Favre Le Breta kao predsjednika festivala.

 

Tek 1995. Gilles Jacob je osnovao posljednju sekciju službenog izbora: la Cinefondation. Njegov cilj je bio da podrži stvaranje filmske umjetnosti u svijetu i da doprinese ulasku novih pisaca scenarista u krug slavnih ličnosti.^[13] Cinefondation je završena 2000. godine sa La Résidence, a 2005. sa L'Atelier. Sadašnji predsjednik festivala, Gilles Jacob, imenovan je 2000, a 2002. festival je službeno dobio naziv Festival de Cannes.

Festival je postao važna reklama za evropske filmove. Jill Forbes i Sarah Street tvrde u knjizi Evropska kinematografija: Uvod, da je Cannes "postao ... izuzetno važan za kritičke i komercijalne interese i za evropske pokušaje prodaje filmova na osnovu njihove umjetničke kvalitete". Forbes i Street također ističu da, zajedno s drugim festivalima kao što su Filmski festival u Veneciji i Berlinski filmski festival, Cannes nudi priliku da se prikaže slika jedne zemlje i filma i općenito uzgaja ideju da je evropska kinematografija "umjetnost".^[14]

Osim toga, s obzirom na snažnu izloženost medijima, na festivalu koji je inače zatvoren za javnost, prisustvuju mnoge filmske zvijezde i popularno je mjesto za filmske producente koji lansiraju njihove nove filmove i pokušavaju da ih prodaju distributerima koji dolaze iz svih krajeva svijeta.

• Zlatna palma

 

Commons ima datoteke na temu: Kanski filmski festival

• Zvanična stranica (fr) (en)