sonn

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

  Anv-gwan

sonn /ˈsɔ̃nː/

1. Eeun.
2. Eeun, ha serzh.
   • Un hent sonn.
   • Na traonienn zoun na krec'henn sounn ne virent outañ da vont, nag houlennoù ar mor zoken. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 39.)
3. (difetis) Divrall
   • Ur gredenn sonn

• a-bik
• reut
• serzh
• sonn-sonn

• sonnaat
• sonnañ
• sonnell
• sonnerez
• sonnidik

• sav-sonn

• Tri zra a lak ar bed da vont
  Beg ar soc'h, beg ar vronn
  Ha beg an ibil pa vez sonn.

• bezañ sonn e gribell

• saozneg : stiff ^(en)
• galleg : raide ^(fr) d'aplomb ^(fr)