emezi

Eus eme, -z, -i.

  Furm araogenn

emezi /ẽmeːzi/

1. Furm an araogenn eeun eme, displeget en trede gour unan benel.
   • Ma mignon, emei, skuiz oc'h, red eo d'eoc'h mont da gousket. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 13.)
   • — Ya, a galon vad, emezi, rak ar pez a zo d'in a zo d'it ivez ; [...]. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 5.)
   • — « Ouf ! » emezi, « n'on ket evit chom e repoz. » — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 36.)
   • — Yun a zeuio da zornañ, emezi, en ur c'hoarzhin. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 33.)
   • — Ne c'hoantaan netra evit bremañ, emezi, nemet ur c'hrank-mor. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 278.)
   • Gwellañ pezh a zo, emezi, eo n'en deus a naon. Marvailhoù Bro-Leon, Gab Milin, 123.
   • — Bennoz d'eoc'h, Aoutrou Doue, emez-hi daoulinet e kenver he gouele, da veza roet nerz d'am c'haloun ha pouez d'am c'homzou ! [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 269.)

• emei

• galleg : disait-elle ^(fr) , dit-elle ^(fr)