gwel

(Anv-kadarn) Kavet en henvrezhoneg (uuel).

Meneget er C'hatolikon (guel).

Da geñveriañ gant ar ger kerneveurek gwél.

(Furm verb) Savet diwar « gwel- », pennrann ar verb « gwelet », hep dibenn-ger.

  Anv-kadarn

gwel /ˈɡwɛːl/ gourel (liester gweloù, gwelioù)

1. (ober:) Gweled
   • <skouer>.
2. Ar pezh a weler: ar gwel eus ar gwad, ar gwel eus ar vro^[1].
   • Daoust ma ne oa netra dizereat er gwel eus an dañs, ... — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 37.)
   • A-ziwar-laez an dorgenn en em astenn ar gwel war ar vro a-bezh, gant he zachennoù marellet a bep liv. — (Herve Gouedard, Paul Sérusier, ul livour e Breizh, Al Liamm, miz Du 2013, p. 76.)

  Troienn

• d'ar c'hentañ gwel
• er-maez a wel
• evit ur gwel
• hervez ar gwel
• koll ar gwel eus udb
• lakaat war wel
• dont war wel, mont war wel
• mont diwar wel

  Furm verb

gwel /ˈɡweːl/

1. Furm ar verb gwelet e trede gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.
   • Me a wel sklaer, sklaer, sklaeroc’h egedoc’h, aotrou Job. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 20.)
2. Furm ar verb gwelet en eil gour unan an doare-gourc'hemenn.
   • Gwel eta pehini a gomeri da bried. KAB 3/189