bara

 

Meneget er C'hatolikon (bara).

Kar d'ar gerioù bara e kembraeg hag e kerneveureg, bairín en iwerzhoneg.

Anavezet evel anv-tiegezh : Poezevara (pouez e vara).

  Anv-kadarn

 

bara /ˈbɑːra/ hollek gourel

1. Boued fardet bleud, dour, holen ha goell. Pobet (poazhet en ur forn) e vez gant ur pober peurliesañ.
   • Bara gwenn d'ar c'hi, ha bara du d'ar mevel. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 17.)
   • A-wechoù koulskoude, pa glañve ar vamm-gozh, ha ret dezhi chom war he gwele gant ar remm, Yun a yae, bep lun, d'ar vorc'h, da gerc'hat ur bara a bemp lur. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 31.)
   • Ar gwellañ bara da zebriñ
     A vez gounezet o c'hweziñ.^[1]
2. bara panenn
3. bara du, vara gwenn
4. bara ar Rouanez, bara ar Rouaned : seurt briochenn da-goulz Gouel ar Rouaned
5. gounit bara

• mont d'ar Roc'h da zebriñ bara gwenn

• klasker-bara

• Soubenn an tri dra :
  Dour, holen ha bara. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 308.)
• Amañ emañ ar c'hiz da lavarout d'ar vugale :
  Debrit bara sec'h
  Hag e teuy tev ho prec'h. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 24.)

Roll an daveoù :

• ^[1] : Dictionnaire breton-français, Troude, p. 795.

  Anv-kadarn

bara benel ; liester bare.

1. arched

  Anv-kadarn

bara /'bara/

1. Bara.

  Anv-kadarn

bara /Distagadur ?/

1. Bara.