tave

Savet diwar tav-, pennrann ar verb tevel, hag an dibenn-ger -e.

Furm verb

tave /ˈtɑː.ve/

1. Furm ar verb tevel e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.

• Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannigoù-verb a ha nac'h ne, da skouer) :

An holl a dave, hag a jomme sioul, o c'halon o tridal gant al levenez. — (Klaoda ar Prad, Marvailhou ar Vretoned e-tal an tan, Sant-Brieg, 1907, p. 23.)

Siwazh ! ne dave tamm ha stankoc'h-stankañ, koulz lavarout, e nije ar pluennoù skañv, o tiskenn goustadik war ar gwiskad yen-skorn a devae ganto hep ehan. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 21.)