Mar de Barents

El mar de Barents tien una plataforma continental bastante fonda, con 230 m de fondura media, anque hai estenses árees con fondures ente 10 y 100 m. El fondu marín amuesa namái al norte una bien pequeñu enclín escontra'l centru del océanu Árticu, y ente que escontra l'este un enclín col mar de Groenlandia-Noruega. La cartografía de los fondos marinos terminar en 1933 col primer mapa completu realizáu pola xeóloga marina rusa Mariya Kliónova. Les agües so soberanía rusa bañen la República de Carelia y les Óblast d'Arjángelsk y Múrmansk. Les noruegues bañen el condáu de Finnmark.

Los puertos de Múrmansk (en Rusia) y de Vardø en Noruega tán na metá meridional del mar de Barents. Permanecen llibres de los xelos tol añu por cuenta de les corrientes del Atlánticu norte. En setiembre práuticamente tol mar de Barents ta llibre de xelu. El territoriu de Finlandia estender hasta la mariña del mar hasta la Guerra d'Iviernu, Pétsamo yera entós l'únicu puertu finlandés llibre de xelu mientres l'iviernu.

Según la Organización Hidrográfica Internacional, el mar de Barents tien les siguientes llendes:^[1]

• Al oeste, el llende norte del mar de Noruega —una llinia xuniendo la punta más meridional de la islla Spitsbergen (Spizbergen Oeste) hasta'l cabu norte d'islla del Osu, travesando esta islla hasta cabu Bull y diendo entós hasta'l cabu Norte, en Noruega (23º45'Y).
• Al noroeste, la mariña oriental de Spitsbergen (Spizbergen Oeste), l'estrechu Hinlopenstretet hasta los 80º N; les mariñes sur y oeste de Tierra del Noroeste (islla de Nordaustlandet) hasta cabu Leight Smith (80°05′N 28°00′E / 80.083°N 28.000°E / 80.083; 28.000).
• Al norte, de cabu Leight Smith cruciando les islles Bolshóy Óstrov, Gilles y Victoria; cabu Mary Harmsworsthnel estremu suroeste de Tierra Alexandra, a la mariña norte de la Tierra de Francisco José hasta'l cabu Kohlstaat. (81°14′N 65°10′E / 81.233°N 65.167°E / 81.233; 65.167).
• Al este, de cabu Kohlstaat a cabu Zhelániya (Deséu); costa oeste y suroeste de Nueva Zembla al cabu Kussov Noss y hasta l'entrante oeste del cabu de badea Dólgaya. (70°15′N 58°25′E / 70.250°N 58.417°E / 70.250; 58.417) a islla Vaigach.
• Al sur, el llende norte del mar Blanco - una llinia xuniendo Svyatói Nos, na mariña de Múrmansk y cabu Kanin.

 

 

El mar de Barents foi enantes conocíu como Múrmanskoye Morye, o mar de Múrmansk y apaez yá con esti nome en mapes del sieglu XVI, como nel mapa del Árticu de Gerard Mercator, publicáu en 1595 nel so atles. Nesi momentu, la so parte oriental, la rexón del estuariu del ríu Pechora yera conocida yá como mar de Pechora (Pechórskoye Morye).

Lleva'l so nome actual n'honor de Willem Barents, un navegante y esplorador holandés que realizó tres espediciones pioneres al alloñáu norte a finales del sieglu XVI. Na postrera, morrió na IslLa de Nueva Zembla.

Mientres la II Guerra Mundial, el mar de Barents foi l'escenariu de numberoses operaciones navales. Ente los diversos enfrentamientos que tuvieron llugar nes sos agües destaca la batalla del Mar de Barents, a finales del añu 1942, llevada a cabu pola Royal Navy y la Kriegsmarine.

Mientres la Guerra Fría, la flota Séverny ("Flota del Norte") de l'Armada Soviética utilizó'l sur del mar como un bastión pa los sos submarinos armaos con misiles nucleares, una estratexa que'l gobiernu rusu sigui emplegando. El 30 d'ochobre de 1961 españar a 4 km d'altor sobre la islla de Nueva Zembla la bomba del Zar, una bomba d'hidróxenu desenvuelta pola Xunión Soviética, que foi la mayor esplosión provocada por seres humanos. La contaminación del mar de Barents por causa de les borrafes procedentes de los reactores nucleares de l'armada ye un problema ambiental de gran esmolición.

El problema de la contaminación nuclear agravóse poles dificultaes económiques del Estáu rusu dende la cayida de la URSS que faen insuficiente'l caltenimientu de los buques y submarinos, como paecen indicar los accidentes y naufraxos de los años 2000:

• Fundimientu del submarín Kursk (12 d'agostu de 2000).
• Naufraxu del submarín K-159 rusu desarmáu y arremolcáu a un estelleru pal so esguace (30 d'agostu de 2003).
• Graves daños nel cruceru lanzamisiles rusu de propulsión nuclear Pedro'l Grande (Piotr Veliki) (24 de marzu de 2004).

La busca de petroleu nel mar empezó na década de 1970. Realizáronse descubrimientos tantu polos rusos como polos noruegos. El primeru n'entrar en producción foi'l campu de Snøhvit, en territoriu de Noruega. El más grande hasta la fecha ye'l campu de Shtokman, que pertenez a los rusos. Hai un discutiniu fronterizu ente Noruega y Rusia, una y bones los noruegos acepten la llinia media y los rusos reclamen un sector basáu nos meridianos.

El mar de Barents ye una de les puertes oceanográfiques ente'l norte del océanu Atlánticu y el centru del océanu Árticu. Los desaguadorios de les corrientes del Golfu tresporten mases d'agües templaes del Atlánticu y bien riques en sal, dende'l mar de Barents escontra'l centru del Árticu. En direición opuesta son tresportaes les agües duces en forma de xelu marino del océanu Árticu al mar de Barents. Les agües templaes del Atlánticu provenientes de les corrientes del sur provoquen el destemple de les masa de xelu, y de esta manera apurren qu'estenses partes del mar de Barents tean llibre de xelu mientres tol añu.

Hai tres tipos principales de mases d'agua nel mar de Barents: agua caliente y salino del océanu Atlánticu (temperatura >3 °C, salín >35); de derivar norte del Atlánticu, agües fríes del Árticu (temp. <0 °C, salín <35), y agua caliente de la mariña, non bien salina (temp. >3 °C, salín <34,7). Hai un frente onde converxen les agües del Atlánticu y les agües ártiques, el frente polar. Nel oeste del mar (cerca de la islla de los Osos), esti frente ta determinada pola topografía del fondu y, por tanto, permanez relativamente estable d'un añu a otru, ente que nel este, cerca de Nueva Zembla, pue ser bastante difusu y camudar de posición cada añu.

El mar tien una bioloxía bien activa en comparanza con mares d'una llatitú similar, por cuenta de derivar norte del Atlánticu. La esplosión de fitoplancton en primavera puede empezar con abonda antelación de primeres del destemple, porque l'agua del xelu dilida crea una capa estable d'agua duce sobre'l mar d'agua salao. El fitoplancton ye alimentu del zooplancton (Calanus finmarchicus, Calanus glacialis, Calanus hyperboreus, Oithona), y pol krill.

El zooplancton, de la mesma, ye consumíu pol bacaláu del Atlánticu, el bacaláu del Árticu, capelán, ballenes y mergulo atlánticu. El capelánsobremanera, ye bien importante al ser la presa del bacaláu, les foques de Groenlandia y aves marines como'l arao común o'l arao de Brünnich. La pesca nel mar de Barents, especialmente del bacaláu, ye bien importante pa Noruega y Rusia.

El clima del mar de Barents ta determináu particularmente polos espaciosos sucesu meteorolóxicos de Groenlandia-Noruega. Equí prodúcense con regularidá estenses zones de baxa presión, per mediu del choque ente mases d'agua templáu del Atlánticu y les agües fríes provenientes del Polu Norte, que muévense a lo llargo d'aproximao 70° de latitud norte en direición este. Mientres l'iviernu, estes zones de baxa presión tamién apurren al mar de Barents un clima bastante más moderáu que por casu el clima asitiáu más al este, que se ve fuertemente influyíu pola plataforma continental.

• Mar de Pechora
• Mar de Kara
• Submarín K-141 Kursk
• Ruta del Mar del Norte

•   Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Mar de Barents.

Toos n'inglés:

• euroarctic.com Serviciu de Noticies de la rexón de Barents proporcionada per Noruega Broadcasting Corp. (NRK), Radio Suecia (AR) y STBC Murman.
• WWF Ecoregión del Mar de Barents. Información alrodiu del caltenimientu nel mar de Barents.
• Mediu Ambiente, cambéu climáticu y hestoria de la so esploración (temporal en Barents).
• Petroleu y gas nel mar de Barents - Una perspeutiva noruega.