Inglés antiguu

L'inglés antiguu (tamién llamáu anglosaxón) foi la llingua que se falaba en bona parte de lo que güei ye Inglaterra ente los años 425 y 1125, y de la que remanez l'inglés. Yera una llingua flexiva, con muncha llibertá nel orde de les pallabres, a diferencia del inglés modernu. Asemeyábase a esgaya a otres llingües xermániques, sobremanera col frisón antiguu y el saxón antiguu, porque entá nun fueren anovaes les influencies del francés que, dende'l sieglu XII, fizo'l cambéu del inglés antiguu al inglés mediu. Colos normandos nel poder, l'inglés perdió l'esfotu lo que fizo que se crearen munchos dialeutos.

Ænglisc sprǣc
Faláu en
Númberu de falantes
Falantes Tipu Añu 0
Datos
Familia	Llingües ángliques
Sistema d'escritura	alfabetu llatín, Futhorc y futhark (en)
Códigos
ISO 639-2	ang
ISO 639-3	ang

L'alfabetu tovía emplegaba dellos simbolos rúnicos, magar que la mayor parte de los sos carauteres yeren llatinos.

Queda lliteratura n'anglosaxón, que tuviera gran importancia nel refaimientu d'esti idioma. La obra lliteraria más importante qu'aportó a los nuesos dies ye Beowulf, poema épicu que cuenta les ventures d'esi héroe y que xunta elli mesmu alredor del 10% de tola lliteratura anglosaxona que se conoz.

Unu de los mayores especialistes del sieglu XX nesti idioma foi'l conocíu escritor J.R.R Tolkien.