Pronunciación y silabación: [ raˈiθ ]

femenín singular raíz; plural raíces

1. (Botánica) Parte soterraña, más raramente aérea, d'un vexetal que-y permite tomar del suelu los elementos precisos pa la so nutrición (agua y minerales), y que tamién-y sirve pa sofitalu.
2. (Botánica) El conxuntu d'esi muérganu soterrañu d'un vexetal. → con esti significáu, ye sustantivu non cuntable; ensin plural
3. (Anatomía), (Zootomía) Parte d'un diente, d'un pelu, d'una uña o d'un cuernu que ta baxo la piel.
4. L'entamu, l'orixe de daqué.
5. (Llingüística) Unidá léxica primaria d'una pallabra, que-y da'l significáu semánticu y que nun pue xebrase n'unidaes más pequeñes.
6. (Matemática) Númberu que multiplicáu por sí mesmu un númberu de veces da otru determináu.

• [1, 2, 3, 4] raigañu, raigón

  Pronunciación y silabación: non seseante [ raˈiθ ]; seseante [ raˈis ]

femenín singular raíz; plural raíces

1. (Botánica) Raíz, raigañu.
2. (Anatomía), (Zootomía) Raíz, raigañu.
3. Raíz, orixe.
4. (Llingüística) Raíz (d'una pallabra).
5. (Matemática) Raíz.

  Pronunciación y silabación: [ raˈiθ ]; seseante [ raˈis ]

femenín singular raíz; plural raíces

1. (Botánica) Raíz, raigañu.