Sunna

A sunna^[1] (en arabe سنة /'sunna/, plural سنن /ˈsunæn/) ye o conchunto de ditos y feitos de Mahoma seguntes o testimonio d'os companyers d'o profeta u d'as dos cheneracions siguients.

L'Alcorán parla d'a sunnat al-awwalin, pero a sunna quedó fixada dimpués. A formula estereotipada en a que se replega cada sunna ye o hadiz, estudiau por a ilm al hadit, ciencia d'a tradición. A sunna se califica de sahih, sana, hasan, bella, daif malauta, matruk, sin testigos de transmisión, y mawdu (apocrifa). Tamién se denomina sunna a la constumbre observada cheneralment en l'islam encara que no se remonten a Mahomet, y tamién a lo conchunto de sunnan.

Son clasicas as compilacions de sunnan de Malik b Anas (m 795), Ahmad Muhhamad b Hanbal (m 855), Abu Abd Allah Muhammad b Ismail al Gufi, (870) y Abu Husain al Kusayri al-Nisaburi y os comentarios d'Ibn Hachar (1448) y al-Qastallani.

A escuela churidica de Malik b Anas u maliquí, de Medina, arribó en Echipto y fue imposada por os almurabiz teneba a mayoría d'os seguidors en Berbería y Al Andalus, y encara ye seguida por os targui d'o Sahara.

A escuela churidica d'Abu Hanifa u hanafí, de Kufa s'estendilló por Irak y Irán, y ye a escuela que siguen os pueblos musulmans d'o Caucas.

Os xiitas poseyen a suya propia sunna y admiten que a cadena de testimonios se remonte a un imam.