Pous Pius VII

Pous Pius VII^[1] is gebore as graaf Luigi Barnaba Niccolo Maria Chiaramonte (ook Gregorio Barnaba Chiaramonti) op 14 Augustus 1742 in Cesena, Kerklike Staat. Hy was die voorlaaste kind van graaf Scipione Chiaramonti en sy vrou Giovanna Coronata Ghini, dogter van die markies van Barnaba Eufrasio Ghini. Op 14-jarige ouderdom, op 2 Oktober 1756 tree hy toe tot die Benediktyner-klooster Santa-Maria del Monte in Cesena en neem die kloosternaam Gregorio aan. Na sy studies in teologie word hy dosent aan die Benediktyner-kolleges in Parma en Rome. Toe Pous Pius VI, 'n familievriend, aan die mag kom word hy vinnig bevorder. In 1776 word hy titulêr ab van sy klooster in weerwil van teenkanting van die monnike. Nadat hy bevorder is tot biskop van Tivoli, bevorder Pous Pius VI hom tot kardinaal-priester van S. Callisto en biskop van Imola op 14 Februarie 1785. Op 14 Maart 1800 volg hy Pous Pius VI op en word gekroon op 21 Maart 1800 in Venesië deur kardinaal Antonio Maria Doria Pamphilj. Omdat die Franse die regte pouslike tiara in besit geneem het, het hy 'n kroon van papier-maché gedra. Hy regeer tot sy dood op 20 Augustus 1823 en word opgevolg deur Pous Leo XII. Die naam ‘Pius’ beteken 'die vrome'.

• 21 September 1765 – Priester gewy in die orde van St. Benedictus.
• 16 Desember 1782 – Aangestel as biskop van Tivoli.
• 21 Desember 1782 – Biskop gewy.
• 14 Februarie 1785 – Aangestel as biskop van Imola.
• 14 Februarie 1785 – Aangestel as kardinaal-priester van S. Callisto.
• 14 Maart 1800 – Verkies tot pous van Rome.
• 21 Maart 1800 – Gekroon as pous.

Na die dood van Pous Pius VI^[2] in Franse gevangeskap in Augustus 1799, kom die konklaaf bymekaar op 30 November 1799 in die Benediktyner-klooster van San Giorgio in Venesië. Daar was drie kandidate, maar twee was onaanvaarbaar vir die Habsburgse prinse en hulle kandidaat Alessandro Mattei kon nie genoeg stemme kry nie. Na 103 dae van onderhandeling word Pous Pius VII^[3][4] as kompromis-kandidaat verkies.

Een van die eerste handelinge van die nuwe pous was om die sekretaris van die konklaaf, Ercole Consalvi tot kardinaal te bevorder en as staatsekretaris aan te stel. Op 3 Junie 1816 veroordeel Pius die werke van Germanos Adam. Van die begin van sy pontifikaat tot by die val van Napoleon Bonaparte in 1815 was die pous gedurig besig met Frankryk. Op 15 Julie 1801 sluit hy 'n konkordaat met Napoleon. Op 2 Desember 1804 salf hy Napoleon tydens sy keiserskroning. Hy was voortdurend oorhoop met Napoleon en betrek militêre leiers om toegewings te kry. Pius wou die Kerklike Staat terugkry en ook die vrylating verkry van die sogenaamde "swart" Franse kardinale wat hom gesteun het en daarom gevange geneem is saam met ander priesters, monnike en ander ondersteuners. Op 10 Junie 1809 ekskommunikeer die pous die Franse wat Rome beset het en neem Napoleon die pous gevange eers na Savona en later (in 1812) na Fontainebleau. Na die val van Napoleon keer Pius in triomf terug na Rome op 24 Mei 1814. Hoewel Napoleon hom nie goed behandel het nie, het die pous asiel verleen aan Napoleon se familie na sy val.

Op 7 Augustus 1814 het Pous Pius die Jesuïete in ere herstel.

Pius was baie bly met die optrede van die Verenigde State van Amerika wat die seerowers van Barbarye, wat Christene in die Middellandse See gevang het vir losgeld, uitgeroei het.

Pous Pius VII het 99 nuwe kardinale aangestel in 19 konsistories. Weens die omvang van die lys word dit hier gehou.

• ?? – Johannes van Vespignano.
• 17 Junie 1804 – Veronica Giuliani.
• 1837 – Johannes Massias.

• 15 Mei 1800 – Diu Satis – Oor 'n terugkeer na evangeliese beginsels.
• 18 Mei 1814 – Il trionfo – Oor die terugkeer na Rome.

Op 15 Augustus 2007 het Pous Benedictus XVI verklaar dat daar geen beswaar ("nihil ostare") is teen die begin van die saligverklaringsproses vir Pous Pius VII.

• Artaud de Montor, Alexis, Chevalier de. (1911) The lives and times of the popes (vertaal vanaf "Les vies des papes") The Catholic publication Society of America, New York. Heruitgee: Kessinger Publishing. http://www.saint-mike.org/library/ papal_library/default.asp
• Duff, Eamon (2001). Saints and Sinners: A History of the Popes, Yale University Press. ISBN 0-300-09165-6.
• Maxwell-Stuart, P. G. (2002). Chronicle of the Popes: The Reign-by-Reign Record of the Papacy from St. Peter to the Present, Thames & Hudson. ISBN 0-500-01798-0.

 

Die Engelse Wikisource bevat bronmateriaal oor hierdie onderwerp onder die titel:

Catholic Encyclopedia (1913)/Pope Pius VII

• CE Inskrywing in die Catholic Encyclopedia (Engels)

• CF Inskrywing in die Catholic Forum (Engels)

• BBKL Inskrywing (met Literatuurverwysings) in die Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (Duits)
• PTA Inskrywing in "Popes through the Ages" deur J. Brusher S.J. (Engels)

• Bulle 'n Databasis van pouslike ensiklieke, dekrete en bulle (in Engels)

• VH Inskrywing in die Vatican History (in Duits).
• CA Inskrywing in die "Cardinals of the Holy Roman Church".

• Inskrywing in die Catholic Hierarchy (Engels)

• Inskrywing in die Giga Catholic Information (Engels).
• Inskrywing in die Saint-Mike Papal Library (Engels).

Saamgestel en vertaal uit die Nederlandse, Engelse, Duitse en Franse wikipedia en aangevul uit ander bronne soos aangedui.