Hekkiesloop

Hekkieswedlope oor relatief kort afstande word eers in die moderne tyd vir die eerste keer beoefen. Net soos in ruitersport, waar hindernisse vir perde wat uit heinings bestaan, gebruik word, word hekkies in atletiek gebruik.

Hekkieswedlope, soos baie moderne atletiekitems, het in die negentiende eeu in Engeland ontstaan. Die eerste bekende hekkieswedloop is in 1837 by Eton-kollege, Oxford, oor 100 treë gehou. Die hindernisse was heel anders as die huidige hekkies. Die boonste gedeelte het uit takke en riete bestaan, sodat beserings onvermydelik was as die hekkies geraak is. Sedert 1845 is hekkies deel van die sportprogram van Engelse universiteite. Sedert 1864 word hekkies mededingend beoefen, met die hoogte van die hekkies wat 106,7 cm is, geld hierdie hoogte steeds vir die 110 meter hekkies vir mans. In hierdie dissipline is die aanloop tot die eerste hekkie 13,72 meter, die afstand tussen die hekkies is 9,14 meter, en die aanloop na die eindpunt is 14,02 meter. Die ongewone groottes spruit uit die Engelse meetstelsel.

Die hekkie bestaan uit 'n konstruksie van metaalbuise met 'n hoogte-verstelbare U-vormige boonste deel met 'n houtbostaaf wat in swart en wit geverf is. Hulle is 'n maksimum van 1,2 m breed en so gebou dat hulle met 'n krag groter as 3,6 kilogram sal omkantel.

Die tabel hieronder toon hekkieshoogte, die aanloop tot die eerste hekkie en afstand tussen die hekkies vir seniors (20-35 jaar). Vir die jeug en meesters kan beide die hoogte en die afstande tussen hulle verskil. Binnenshuis is die afstand wat gehardloop moet word korter, maar die ander spesifikasies verander nie.

Wanneer 'n atleet die hekkie oorsteek, moet sy/haar voet nie langs die hekkie beweeg nie. Die atleet mag al die hekkies afslaan (maar nie met sy hande nie). Dit is nie teen die regulasies nie. Dit neem egter meer tyd en gooi die deelnemer gewoonlik van stryk af. Die hardloper wat 'n hekkie oorslaan, sy baan verlaat of 'n been verby die hekkie beweeg in plaas van oor dit, sal gediskwalifiseer word.