Henry L. Stimson

Stimson was minister van oorlog in die William Howard Taft-regering van 1911 tot 1913 en goewerneur-generaal van die Filippyne (1927 tot 1929). Hy word minister van buitelandse sake in die regering van Herbert Hoover van 1929 tot 1933 en 'n tweede keer minister van oorlog van 1940 tot 1945 in die regerings van Franklin D. Roosevelt en Harry S. Truman.

Na die verowering van Mantsjoerye deur Japan in 1931, het Stimson die leerstelling ingestel dat 'n staat wat deur 'n ander militêr verower word, nie op diplomatieke vlak erken kan word nie.

Daar was onenigheid in die Verenigde State oor die behandeling en verhoor van oorlogsmisdadigers na die Tweede Wêreldoorlog. Henry Morgenthau jr., Die minister van finansies wou hê dat oorlogsmisdadigers vinnig geïdentifiseer en tereggestel moes word. Stimson, daarenteen, was ten gunste van 'n Internasionale Tribunaal. Die beskuldigdes moes in kennis gestel word van die aanklag, hulle moes die reg gehad om verhoor te word en kon getuies ter verdediging roep. Hierdie benadering was versoenbaar met Handves van Regte. Stimson kon hierdie eis uitvoer omdat die bewyslas teen die verdagtes onder sy ministerie geval het. Hierdie vereistes het uiteindelik die raamwerk geword vir die Neurenberg-verhore.^[1]

Stimson was vanaf 1940 as oorlogsminister betrokke by die Manhattan-projek, die operasie waardeur die Verenigde State die kernwapen tydens die Tweede Wêreldoorlog ontwikkel het.^[2] Hy was die voorstander vir die gebruik van die wapen teen Japan, maar was sterk gekant teen die vernietiging van Kyōto, die stad waar hy dertig jaar tevore op sy wittebrood was, maar wat bo-aan die teikenlys van die leërpersoneel was. Uiteindelik, in Augustus 1945, is Hiroshima en Nagasaki gebombardeer. Hy ontvang die Army Distinguished Service-medalje wat normaalweg aan soldate toegeken word.

•   Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Henry L. Stimson.

•   Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Nederlandse Wikipedia vertaal.