Santa Croce in Gerusalemme

Santa Croce in Gerusalemme
	;

Die Basiliek van die Heilige Kruis in Jerusalem of bloot Basilica di Santa Croce in Gerusalemme (Latyn: Basilica Sanctae Crucis in Hierusalem) is 'n basiliek in Rome wat gewy is aan die Heilige Kruis en in die gelyknamige plein geleë is. Die Santa Croce is een van die sewe pelgrimskerke van Rome.

Die kerk is ingebou in 'n deel van die voormalige paleis van keiserin Helena, te wete die moeder van keiser Konstantyn die Grote, wat volgens legende die Kruis waaraan Christus gesterf het in Jerusalem gevind het. Die legende van die kruisvinding word links in die apsis van die basiliek uitgebeeld. In die kerk word 'n aantal kruisrelieke bewaar. Daar het ook in die verlede grond wat van Jerusalem afkomstig is op die vloer gelê: en daarom dan die agtervoegsel in Gerusalemme. Die kerk is dus nie net gewy aan Jerusalem nie, maar is daadwerklik deel daarvan.

Die kerk is in 320 n.C. rondom 'n kapel gebou wat keiserin Helena in haar paleis aangelê het. Onder Pous Lucius II het die kerk in 1144-45 'n grondige restourasie ondergaan waarby die gebou 'n meer Romeinse boustyl verkry het. Die huidige, meer Barokse vorm van die kerk is die gevolg van verbouings en restourasie wat onder Pous Benedictus XIV plaasgevind het (wie se titelkerk dit op daardie stadium was) in die 18de eeu. In daardie tyd was daar ook strate aangelê wat die basiliek verbind met Sint-Jan van Lateraan en die Basiliek van Maria die Meerdere.

Titelkerk

Die basiliek is sedert 1120 'n titelkerk. Houers van die titel was:

Amicus (1120-1121)
Ubaldo Caccianemici (1144-1170)
Ardoino da Piacenza (1178-1183)
Albinus (1185-1189)
Leone Brancaleone (1202-1224)
Pietro d'Aquila (1294-1298)
Teodorico Ranieri (1298–1299)
Raymond de Canillac CRA (1350–1361)
Guy de Malesec (1375–1384)
Cosma Gentile Migliorati (1389–1404)
Giovanni Migliorati (1405–1410)
Francesco Lando (1411–1424)
Niccolò Albergati OCart (1426–1433)
Domenico Capranica (1444–1458)
Angelo Capranica (1460–1472)
Pedro González de Mendoza (1478–1495)
Bernardino López de Carvajal (1495–1507); in commendam (1507–1511)
Antonio Maria Ciocchi del Monte, in commendam (1511–1527)
Francisco de los Ángeles Quiñones (1527–1540)
Marcello Cervini (1540–1555)
Bartolomé de la Cueva de Albuquerque (1555–1562)
Giovanni Antonio Capizzuchi (1562–1565)
Francisco Pacheco de Toledo (1565–1579)
Albrecht van Oostenryk (1580–1598)
Francisco de Múxica Guzmán de Avila (1599–1606)
Ascanio Colonna (1606)
Antonio Zapata y Cisneros (1606–1616)
Gaspar de Borja y Velasco (1616–1630)
Baltasar Moscoso y Sandoval (1630–1665)
Alfonso Litta (1666–1679)
Johann Eberhard Neidhardt SJ (1679–1681)
Decio Azzolino die Jonge (1681–1683)
vakant (1683–1689)
Pedro de Salazar (1689–1706)
Ulisse Giuseppe Gozzadini (1709–1728)
Prospero Lambertini (1728–1740)
Giuseppe Firrao (1740–1744)
Gioacchino Bessozzi OCist (1744–1755)
Luca Melchiore Tempi (1757–1762)
Lodovico Valenti (1762–1763)
vakant (1763–1766)
Nicola Serra (1766–1767)
vakant (1767–1775)
Antonio Eugenio Visconti (1775–1788)
Franziskus von Paula Herzan von Harras (1788–1804)
vakant (1804–1816)
Alessandro Malvasia (1816–1819)
Placido Zurla OSBCam (1823–1834)
Alessandro Giustiniani (1834–1843)
Antonio Maria Cagiano de Azevedo (1844–1854)
János Scitovszky (1854–1866)
Raffaele Monaco La Valletta (1868–1884)
Lucido Maria Parocchi (1884–1889)
Petrus Lambertus Goossens (1889–1906)
Benedetto Lorenzelli (1907–1915)
Willem Marinus van Rossum CSsR (1915–1932)
Pietro Fumasoni Biondi (1933–1960)
Giuseppe Antonio Ferretto (1961)
Efrem Forni (1962–1976)
Victor Razafimahatratra SJ (1976–1993)
Miloslav Vlk (1994-2017)
Juan José Omella Omella (2017-hede)

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal.