Secure Digital

Secure Digital (SD) is 'n nie-vlugtige geheuekaartformaat wat ontwikkel is deur die SD-kaartvereniging (SDA) om in draagbare toestelle te gebruik.

Die standaard is in Augustus 1999 ingestel deur die gesamentlike pogings van SanDisk, Panasonic (Matsushita Electric) en Toshiba as 'n verbetering op MultiMediaCards (MMC),^[1] en het die industriestandaard geword. Die drie maatskappye het SD-3C, LLC, gestig, 'n maatskappy wat lisensies uitreik en intellektuele eiendom beskerm wat verband hou met SD-geheuekaarte en SD-gasheer- en verwante produkte.^[2]

In Januarie 2000 het die maatskappye saam die SD-kaartvereniging (SDA), 'n nie-winsgewende organisasie, gevorm om SD-kaartstandaarde daar te stel en te bevorder.^[3] SDA het vandag ongeveer 1000 maatskappye wat lede is. Die SDA gebruik verskeie handelsmerk logo's (wat deur SD-3C besit en gelisensieer is) om voldoening aan sy spesifikasies en gebruikers van verenigbaarheid te verseker.^[4]

Daar bestaan 'n hele aantal kombinasies van vormfaktore en toestelfamilies, maar teen 2016 is die heersende formate vol- of mikrogrootte SDHC en SDXC kaarte.

Secure Digital sluit vier kaartfamilies in, wat beskikbaar is in drie verskillende vormfaktore. Die vier kaartfamilies is die oorspronklike standaardkapasiteit (SDSC), die hoë-kapasiteit (SDHC), die uitgebreide-kapasiteit (SDXC), en die SDIO, wat inset/uitsetfunksies kombineer met die stoor van data.^[5][6][7] Die drie vormfaktore is die oorspronklike grootte, die mini-grootte, en die mikro-grootte. Elektriese passiewe passtukke laat 'n kleiner kaart toe om aan te pas en te funksioneer in 'n toestel wat vir 'n groter kaart ontwerp is. Die SD-kaart se klein voetspoor is 'n ideale stoormedium vir kleiner, dunner en meer draagbare elektroniese toestelle.

Die tweede generasie Secure Digital (SDSC of Secure Digital Standaardkapasiteit) kaart is ontwikkel as 'n verbetering op die MultiMediaCard (MMC) standaard, wat verder ontwikkel is, maar in 'n ander rigting. Secure Digital het die MMC ontwerp op verskeie maniere verander:

• Asimmetriese gleuwe in die kante van die SD kaart verhoed dat dit onderstebo ingeplaas word (terwyl 'n MMC die meeste van die pad ingaan, maak dit geen kontak as dit omgekeer is nie).
• Die meeste SD kaarte is 2.1 mm (0.083 duim) dik, in vergelyking met 1.4 mm (0.055 duim) vir MMCs. Die SD-spesifikasie definieer 'n kaart genoem Thin SD met 'n dikte van 1.4 mm, maar hulle kom selde voor, aangesien die SDA voort gegaan het om selfs kleiner vormfaktore te definieer.
• Die kaart se elektriese kontakte is ingelaat onder die oppervlak van die kaart, ter beskerming teen kontak met 'n gebruiker se vingers.
• Die SD-spesifikasie beoog vermoëns en 'n oordragkoers van meer as dié van MMC, en beide van hierdie funksies het gegroei met verloop van tyd.
• Terwyl MMC 'n enkele pen vir data-oordrag gebruik, het die SD-kaart 'n vierdraad-busmodus bygevoeg vir hoër data-oordrag.

Volgrootte SD-kaarte pas nie in die skraler MMC-gleuwe nie, en ander kwessies beïnvloed ook die vermoë om een formaat in 'n gasheertoestel wat ontwerp is vir die ander te gebruik.

UHS-I

Gespesifiseer in die SD-weergawe 3.01,^[8] ondersteun 'n klokfrekwensie van 100 MHz ('n viervoud van die oorspronklike "Standaardspoed"), wat in die vier-bietjie oordrag af kon dra 50 MB/s (SDR50). UHS-I kaarte verklaar as UHS104 (SDR104) ondersteun ook 'n klokfrekwensie van 208 MHz, wat data kan oordra teen 104 MB/s. Dubbeldatakoersoperasie op 50 MHz (DDR50) is ook gespesifiseer in Weergawe 3.01, en is verpligtend vir microSDHC en microSDXC kaarte gemerk as UHS-I.

UHS-II

Vermeld in weergawe 4.0, verhoog die data-oordragkoers verder om 'n teoretiese maksimum van 15 MB/s (voldupleks) of 312 MB/s (halwe dupleks) deur die gebruik van 'n addisionele ry penne^[9][10] ('n totaal van 17 penne vir die volle-grootte en 16 penne vir die mikro-grootte kaarte).^[11]

Baie persoonlike rekenaars van alle soorte, insluitend tablette en selfone, gebruik SD-kaarte, óf deur middel van ingeboude gleuwe of deur middel van aktiewe elektroniese passtukke. Passtukke bestaan vir die PC card, ExpressBus, USB, FireWire, en die parallelle drukkerpoort. Aktiewe passtukke maak ook SD-kaarte bruikbaar in toestelle wat vir ander formate ontwerp is, soos CompactFlash. Die FlashPath passtuk laat toe dat SD-kaarte in 'n slapskyfaandrywer gebruik kan word.

Verkeerd-gemerkte of vervalste Secure Digitalkaarte word algemeen in die handel gevind, wat verslag doen van 'n vals kapasiteit, of wat stadiger loop as wat dit gemerk is.^[12][13][14] Sagtewaregereedskap is beskikbaar om vervalste produkte op te spoor.

SD/MMC kaarte het Toshiba se SmartMedia, wat in digitale kameras gebruik word, as die dominante geheuekaartformaat vervang. In 2001 het SmartMedia byna 50% gebruik bereik, maar teen 2005 het SD/MMC meer as 40% van die digitale kameramark beheer.

Teen hierdie tyd het al die voorste digitale kameravervaardigers reeds SD in hul verbruikersprodukreekse begin gebruik, insluitend Canon, Casio, Fujifilm, Kodak, Leica, Nikon, Olympus, Panasonic, Pentax, RICOH, Samsung, en Sony. Voorheen het Olympus en Fuji uitsluitlik xD-Picture Card gebruik, terwyl Sony slegs Memory Stick gebruik het; maar teen vroeg-2010 het al drie SD ondersteun.

Sommige "prosumer" en professionele digitale kameras het voortgegaan om CompactFlash (CF) aan te bied, óf op 'n tweede kaartgleuf of as die enigste stoormedium, omrede CF veel hoër maksimumvermoëns het en histories goedkoper was vir dieselfde kapasiteit.

Secure Digital geheuekaarte kan in Sony XDCAM EX videokameras gebruik word, deur van 'n passtuk gebruik te maak,^[15] en in Panasonic P2 kaart-toerusting met 'n MicroP2 passtuk.

Hoewel baie persoonlike rekenaars SD-kaarte akkommodeer as 'n hulpstoortoestel deur middel van 'n ingeboude gleuf of 'n USB-passtuk, kan SD-kaarte nie gebruik word as die primêre hardeskyf deur die aanboord-ATA-kontroleerder nie, want nie een van die SD-kaartvariante ondersteun ATA-sein nie. Hierdie gebruik verlang 'n aparte SD-kontroleerdervlokkie^[16] of 'n SD-na-CompactFlash omskakelaar.