Dichotomie
'n Dichotomie (soms digotomie of 'n tweleedige verdeling) is 'n verdeling van 'n geheel in twee dele. Met ander woorde, hierdie paar dele moet gelyktydig:
- gesamentlik uitputtend wees: alles moet aan een of ander deel behoort, en
- onderling uitsluitend: niks kan gelyktydig aan albei dele behoort nie.[1]
Die term dichotomie is van die Griekse διχοτομοα dichotomía "wat in twee verdeel" van δίχα dícha "in twee, uitmekaar" en τομή tomḗ "'n sny, insnyding".
Dit word op verskillende maniere in verskillende dissiplines gebruik. Byvoorbeeld:
- In wiskunde is dit van toepassing wanneer 'n begrip A in konsepte B en nie-B verdeel kan word. Dit voldoen aan die kriteria aangesien B nie nie-B insluit nie en die kombinasie van B en nie-B die geheel van A herstel.
- In die klassifikasie van geestesversteurings in psigiatrie of kliniese sielkunde, verwys die klassifikasie na die gebruik van afsnypunte wat bedoel is om afwyking van nie-afwyking te skei op 'n sekere mate van abnormaliteit, erns of gestremdheid.
- In biologie is 'n dichotomie 'n verdeling van organismes in twee groepe, meestal gebaseer op 'n eienskap wat in een groep aanwesig is en in die ander afwesig is.
- Sterrekunde definieer 'n dichotomie as "die fase van die maan of 'n mindere planeet waarin die helfte van sy skyf verlig word".
Sien ook
Verwysings
- ↑ Komjáth, Péter (2006). Probleme en stellings in die klassieke versamelingsteorie (in Engels). New York Berlin: Springer. ISBN 978-0-387-30293-5. OCLC 209918315.
