Paweł Pawlikowski mówił jak rozpędzona maszyna, energetycznie i długo , zbyt długo. Kiedy organizatorzy próbowali zagłuszyć go muzyką, mówił jeszcze głośniej i jeszcze szybciej. Organizatorzy odpuścili, reżyser skończył przemowę i zebrał ogromne oklaski z sali.
Niemal od razu zaczęliśmy sobie zdawać sprawę, że Pawlikowski nie tylko odebrał pierwszego w w ogóle Oskara dla polskiego filmu fabularnego, ale zrobił coś jeszcze: popełnił przemowę, która przejdzie do historii imprezy. W rozmowie z Kingą Rusin , która jest na miejscu w Los Angeles i przeprowadziła z nim wywiad dla "DD TVN" przyznał, że wszystko wyszło bardzo spontanicznie.
Byłem nerwowy, wzruszony, przerażony, że coś muszę powiedzieć. Poza tym jakąś godzinę wcześniej ogłosili naszą kategorię, co coś się zmieniło w programie i byłem kompletnie nieprzygotowany. Może i dobrze, wszedłem i zacząłem coś gadać i nie byłem aż tak nerwowy, jakbym był godzinę później.
Z tego "historycznego" charakteru przemówienia poniekąd zdaje już sobie sprawę sam sprawca zamieszania.
To przerażające, bo zrobiłem cichy film z niewieloma dialogami, wyciszony, spokojny, a tu takie gadulstwo wylazło... Trochę to jest żenujące, ale fajne - mówił. - Nagle poczułem, że patrzą na mnie miliony ludzi, moje dzieci, przyjaciele i więcej od radości było przerażenia, że trzeba powiedzieć coś, co coś znaczy. Poza tym, przy takim filmie pracuje wiele osób i człowiek zaczyna myśleć: kurczę, od czego tu zacząć? Nagle poczułem odpowiedzialność.
Pawlikowski w rozmowie z Rusin dużo żartował, używał swobodnego języka, ale jednocześnie pilnował się, żeby nic nie powiedzieć o swoich planach. Przyznał tylko, że nie zamierza przeprowadzić się do Los Angeles.
Hollywood kompletnie mnie nie podnieca. Plany? Nie będę o tym mówił - uciął. - Będę robił mniej więcej to, co robię - dodał.
alex
