August ks. Sułkowski h. Sulima (ID: dw.14140)

Najbliżsi sławni ludzie (wg kryterium PSB)

W stopniach ° wyrażona liczba ogniw w łańcuchu, w którym każda następna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub małżonkiem poprzedniej;
wersja pełna (przy opłaconym abonamenice) pokazuje wykres powiązania; w wersji darmowej kliknięcie prowadzi do strony o danej osobie.

1. SUŁKOWSKI Aleksander Józef (1695-1762), pierwszy minister gabinetowy Saksonii 1°
2. SUŁKOWSKI Antoni (1735-1796), kanclerz wielki koronny 2°
3. MNISZCHOWA Katarzyna (ok. 1723-1771) podkomorzyna litewska 2°
4. MNISZECH Jan Karol (1716-1759) łowczy, podkomorzy, poseł 2°
5. SUŁKOWSKI Aleksander Antoni (1730-1786), ordynat na Rydzynie 2°
6. SUŁKOWSKI Franciszek (1733-1812), konfederat barski, generał lejtnant 2°
7. LUBOMIRSKA Joanna (1723-1783) chorążyna koronna, faworyta ministra Henryka Bruhla 3°
8. SZEMBEK Franciszek Jakub (1700?-1765) chorąży koronny, wojewoda inflancki, bibliofil 3°
9. MNISZECH Michał Jerzy (1742-1806) marszałek w. kor 3°
10. SZEMBEK Aleksander Józef (1749-1803) generał-adiutant królewski, wolnomularz 3°
11. MNISZECH Józef Jan (zm. 1797) chorąży, popularyzator wiedzy przyrodniczej 3°
12. SUŁKOWSKI Jan Nepomucen (1777-1832), agent wywiadu austriackiego i francuskiego 3°
13. POTOCKI Aleksander (1756-1812) minister policji, senator, kasztelan 3°
14. SUŁKOWSKI Antoni Paweł (1785-1836), generał, wódz naczelny WP 3°
15. MNISZECH Józef Wandalin (1670-1747) marszałek w. kor., kasztelan krakowski 3°
16. SAPIEHA Piotr Paweł (1701-1771) wojewoda smoleński 3°
17. PRZEBENDOWSKI Piotr Jerzy (ok. 1674-1755) wojewoda malborski 3°
18. LESZNOWSKI Antoni (1769/70-1820) właściciel drukarni i księgarni, redaktor 3°
19. SAPIEHA Jan Kazimierz (zm. 1730) hetman wielki litewski 4°
20. SUŁKOWSKI August Antoni (1820-1882), ordynat na Rydzynie 4°

Uwagi

• „Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965”, t. I, PWN Warszawa 1973:

  SUŁKOWSKI August (15 XI 1729 Drezno - 7 I 1786), antreprener
  Był synem księcia Aleksandra Józefa S. i Marii Franciszki z domu Stein zu Jettingen. Ordynat na Rydzynie, był od 1768 wojewodą gnieźnieńskim, od 1776 kaliskim, od 1782 poznańskim. Od 1762 mieszkał stale w Rydzynie. Ok. 1765 zorganizował w swojej rezydencji t. dworski stojący na wysokim poziomie (występowali w nim oficjaliści książęcy oraz zawodowe niem. zespoły wędrowne); działał on prawdopodobnie aż do 1786. Antreprenerem publicznego t. został S. nie z teatromanii, ale z żądzy zysku. W 1767 zbudował w Warszawie przy ul. Nowy Świat pałac zw. Nowym Suł-kowem z przeznaczeniem na „rozrywki publiczne”. 2 I 1774 otwarto w nim reduty. Dzięki poparciu ambasadora ros. O. Stackelberga otrzymał uchwalony 11 VI 1774 przez Sejm Delegacyjny przywilej „exclusionis” na widowiska w stolicy; na mocy tego przywileju podporządkował sobie działającą od kwietnia 1774 antre-pryzę T. Narodowego (restytuowaną z inicjatywy Stanisława Augusta przez F. Ryxa i J. Kurza), 31 VII 1774 utworzył wraz z A. Ponińskim oraz F. Ryxem (z racji jego zaangażowania finansowego i organizacyjnego) wspólny zarząd nad antrepryzą T. Narodowego. Z początku S. ograniczał się prawie wyłącznie do wglądu w finanse t., pozostawiając Ryxowi (Poniński był figu-rantem) sprawy organizacji i repertuaru (Ryx był oficjalnie dyr. widowisk). Sprowadził tylko do Warszawy aktorów z t. dworskiego w Rydzynie, aby wzmocnić zespół T. Narodowego. Samodzielność w postępowaniu Ryxa doprowadziła wkrótce do konfliktu. 18 IV 1775 spółka została zreorganizowana: Ryx został pozbawiony przez S. stanowiska dyr. widowisk (objął je „regisseur” t. dworskiego w Rydzynie, kapitan Hoese), na miejsce Ponińskiego wszedł brat S., Antoni. Po ustąpieniu Ryxa ze spółki 1 VII 1775 stanęli oni sami na czele antrepryzy T. Narodowego. Samodzielne rządy S. i jego brata okazały się niefortunne (doszło do otwartego „buntu” aktorów pol., ustały także przedstawienia włoskie). Zniechęcony trudnościami S. wydzierżawił 1 X 1775 przywilej teatr. J. Kurzowi, a po jego niepowodzeniach scedował przywilej na Ryxa, który już od początku 1776 przejmował od Kurza rządy nad teatrem. Zatwierdzenie cesji przywileju przez sejm nastąpiło 26 X 1776. W świetle ostatnich badań ugruntowana w tradycji przez W. Bogusławskiego wysoka ocena zasług S. dla rozwoju T. Narodowego okazała się nieuzasadniona.
  
  „Słownik biograficzny teatru polskiego” t. 1: teatr.81378.1
  Polski Słownik Biograficzny t. 21 str. 463: psb.18612.11
  Polski Słownik Biograficzny t. 45 str. 519: psb.32781.17
  Polski Słownik Biograficzny t. 45 str. 542: psb.32786.1
  Baza Jerzego ks. Czartoryskiego - cz.I010614
  Włodzimierz Dworzaczek (Genealogia i Teki Dworzaczka) - dw.14140
  sw.135494 Teodor Szeliga Żychliński jr, Biskupi, Senatorowie i Dygnitarze Polscy, Poznań 1886 (Złota Księga Szlachty Polskiej t. XV-XVII)

• Mapa grobów rodzinnych
  
  
• Kalendarzyk Rodzinny tej osoby
  
  
• Przodkowie - Drzewo ("64")
  
  
• Kuzyni
• Następny brat lub siostra
  
  
• Związek z M.J. Minakowskim