Kunstenaar in het kleuterstadium  Oost/ Watergraafsmeer: Op de Polderweg 112 is de galerie van Peter Tates gevestigd, de manager van Peter Klashorst. In de galerie zijn de schilderijen van Klashorst te bewonderen. De meesten kennen de kunstenaar van zijn Afrikaanse gevangenis –en vluchtavonturen en zijn fascinatie voor zwarte vrouwen, maar wie is Klashorst eigenlijk? Dwars door de Buurt ging met hem in gesprek.  Het is een zonnige dinsdagmiddag in mei als ik Klashorst ontmoet in een cafeetje naast zijn atelier en toekomstig galerie, in de Spuistraat. Hij zit aan een tafeltje, in gesprek met een paar vrienden. Ik stel mezelf voor en schuif aan. Al snel blijkt Klashorsts oog voor detail als hij mij wijst op een foutje in een schilderij aan de muur. Het is een prachtig plattegrond van het centrum. ‘De kunstenaar is de ‘w’ in ‘ Nieuwmarkt’ vergeten’, zegt Peter.   Een kwartier en een drankje later vertrekken we met zijn tweeën naar zijn atelier,een paar deuren verder. Ik zak weg in het iets te gemakkelijke bankstel en open het vragenvuur.   Je bent in Haarlem geboren en getogen. Waar was je als kind mee bezig? ‘Met schilderen. Vanaf de kleuterschool al. Ik zit eigenlijk nog steeds op de kleuterschool. Ik ben nooit veel verder gekomen dan het kleuterstadium.Haha. Het is echt een kinderdroom die werkelijkheid is geworden. ‘  Na de Rietveld academie in de jaren ’80 had je veel succes met je werk in Nederland. Eind ‘80/ begin ’90 behoorde je tot de kunstenaarsgroep After Nature die met een vernieuwende figuratieve stijl kwam. Met 7 man sterk maakten jullie ‘live’ schilderijen. Het ging er dan wild aan toe. Heb je wel eens heimwee naar die tijd? ‘Ja, het was hartstikke gezellig. Het is altijd leuker om met meerdere mensen iets te doen, dan in je eentje. Maar ik schilder nu eigenlijk ook niet alleen. Ik werk altijd met modellen. Zo een model schildert in wezen net zo hard mee als ikzelf. Soms ook letterlijk. Mogen ze hun eigen schilderijen schilderen.’  De band Soviet Sex werd in de jaren ’80 opgericht. Jij maakte er deel van uit. Eind ’90 traden jullie nog op met Ellen ten Damme als nieuw bandlid. Zullen we je in de toekomst nog op het podium zien? ‘Ik speel nu basgitaar in een band genaamd ‘Dikke Vla’. Het is een punkband met een drummer van 13, een zanger van 16 en een gitarist van 15. We treden wel eens op in een soort van kraakpanden.’  We hebben je op t.v. kunnen zien bij de schilderscursus ‘Schilderen met Acryl’ van de Teleac. Je vindt het goed om kunst onder het grote publiek te brengen. Heb je tips voor mensen die sinds kort met de kwasten in de weer zijn? ‘Nergens aan denken en je absoluut niet bezig houden met techniek. Je moet terug naar je kinderjaren. En met dat plezier gewoon kliederen. Ik zat laatst naar mijn zoontje van twee te kijken. Die schildert eigenlijk beter dan ik.’  Eind jaren ’90 ontdekte je Afrika (Afrikaanse vrouwen)als inspiratiebron.In 2000 belandde je voor het eerst in een Afrikaanse gevangenis. Je werd in het Islamitische Senegal beschuldigd van het aanzetten tot prostitutie en vervaardigen van pornografie. Nadat je was vrijgekocht, kon je het land uit vluchten. Wat is je het meest bijgebleven van je 3 weken bromtijd? ‘Wat erg is aan de gevangenis in dat soort landen, dat zie je nu ook in Irak is dat je helemaal onderworpen bent aan de wil van andere mensen. Je bent als het ware monddood. Daarom mag je gods genade dankbaar zijn dat je in Nederland bent geboren. Dit is één van de weinige landen waar je ook in de gevangenis rechten hebt.’  Hoeveel Klashorstjes lopen er nu rond in Afrika? ‘Ik ken er drie. Er is er nog één die vandaag of morgen nog wel zal opduiken. Ik houd van grote gezinnen. Ik wil mijn eigen stam beginnen. Ze krijgen elke maand wat geld toegestuurd. Ik heb mijn eigen Foster Parents Plan georganiseerd en weet tenminste waar het geld naar toe gaat.’ 

 

  Je hebt 2 kinderen genaamd Elisabeth en Frederik bij twee prostituée’s in Afrika. Deze kinderen zijn vernoemd naar je ouders. Zelf klaag je nog al eens over de Spartaanse opvoeding van je vader. Waarom heb je je zoon nu toch naar hem vernoemd? ‘Eert uw vader en moeder. Haha..Nee, uiteindelijk ben je toch familie. Als het er op aan komt, zijn het de enige mensen waar je op kan rekenen. Bloed is dikker dan water…of hoe zeg je dat?’  Behalve vrouwelijk naakt, schilder je ook straatkinderen in Afrika. Hoe gaat dat in zijn werk?  Nou, dat is uit de hand gelopen omdat ik ze altijd geld gaf voor het poseren. Als er dan een jongetje had geposeerd, werd hij verderop opgewacht en dook er een hele bende op hem, die het geld weer afpakte. Daar ben ik dus mee opgehouden. Ik schilder nog wel kinderen in Afrika, maar niet specifiek straatkinderen.’  Vrienden noemen je emotioneel. Je gelooft niet in monogame relaties maar wordt vaak hevig verliefd. Hoe zit dat? ‘Anderen doen er jaren over om te ontdekken dat hun partner niet de ware is. Dat kan je ook in, bij wijze van spreken vijf minuten doen. Dan ben je toch elke dag vijf minuten verliefd. Het is bij mij altijd snel weer over, dan denk ik ‘Wat moet ik hier nou weer mee?!’. Er ligt nu bijvoorbeeld al vier dagen iemand in mijn bed. Ze blijft maar slapen. Ik dacht echt dat ik verliefd op haar was!’  Je bent net weer terug uit Kenia. Wat heb je daar allemaal gedaan? ‘Ik heb een heel zooitje beelden en schilderijen gemaakt.’  En op het gebied van vrouwen? ‘Altijd maar weer die onzin. Mensen in Nederland zijn er zo door gefascineerd. Ze lezen de Cosmo en Viva over vreemdgaan en dat soort dingen maar ondertussen gebeurt er  in de werkelijkheid nooit wat. Je moet het zo zien, Gauguin en Van Gogh gingen in de 19de eeuw elke dag een, wat ze toen noemden, ‘hygiënische wandeling’ houden. Ze zeiden dat het slecht was om sperma binnen te houden. Uit het oogpunt van hygiëne gingen ze elke dag naar prostituée’s. Zo kan je het bij mij ook zien. Niet letterlijk natuurlijk. Ik houd geen hygiënische wandelingen.’  Hoe is de toestand in Kenia nu, politiek en maatschappelijk? ‘De mensen merken er nog weinig van, maar de verhalen van de nieuwe regering gaan de goeie kant op. Democratie, persvrijheid enz. Wat ik al zei, in de praktijk zijn ze nog niet zo ver. Mijn beelden en schilderijen zijn ook weer in beslag genomen door de politie. Het heeft me veel geld gekost om die dingen weer terug te krijgen. Ze zouden verbrand worden omdat ze ‘door de duivel bezeten waren’. Daar staat dan 12 tot 18 jaar gevangenisstraf op, dus ik heb weer een paar nachten in het bos doorgebracht. Haha.’  Tot slot, je hebt zelf ook in Oost gewoond. Wat vind je van de buurt? ‘Ik vind het een hele leuke buurt. Een gezellige, gemengde buurt. Dat vind ik van al dat soort wijken. Alle soorten mensen leven door elkaar heen. Van rijk tot arm, autochtoon en allochtoon. Dat zorgt voor levendigheid.’  Rosa de Sousa  Dit  artikel verscheen in wijkkrant  Dwars door de Buurt

 

 

  Voorbeeld artikelenCreatieveling in zijn elementIn de bosjes met Def P.Op audiëntie bij K-Liber 4 Life