qahr

arab. – qahr boʻysundirish, majburlash, zoʻrlash; xafalik, alam, qaygʻu;

1 Qattiq achchiqlanish, jahl tuygʻusi; gʻazab. ◆ Zamiraning qahrdan yonayotgan koʻzlari, achchiqlanganda ham nafosatini yoʻqotmaydigan yuzi jazmaniga yanada chiroyli koʻrindi shekilli, yigit shirin iljaydi. P. Qodirov, „Uch ildiz.“ ◆ Qoʻzgʻolonchi xalqning.. qahri har lahzada kuchaydi, hayqirigʻi koʻkni tutdi. Oybek, „Tanlangan asarlar.“ ◆ Uning soʻzlashuv ohangi muloyim boʻlsada, ammo uzib olgudek qahr va achchiq kinoya sezilib turardi. S. Karomatov, „Oltin qum.“

2 koʻchma Baʼzi tabiiy hodisalarning "alamli" kuchi, taʼsiriga nisbatan qoʻllanadi. ◆ Qish qahridan qarsillaydi qayragʻochlar. A. Muxtor. ◆ Achchiq ayoz koʻrsatar kuchin, Oʻtkirlashar sovuqning qahri. D. Fayziy.

Qahri kelmoq ayn. qahrlanmoq. ◆ Olimjonning qahri keldi, koʻmir choʻgʻiday koʻzlaridan oʻt chaqnadi. "Mushtum". ◆ Qahri kelganda, hech kimni ayab oʻtirmaydi. T. Ashurov, „Oq ot.“

Qahri qattiq Mexr-shafqati yoʻq. ◆ Ha, ana shunday bemehr, qahri qattiq kimsalar ham bor. Gazetadan.

Qahriga olmoq Qahrini oʻtkazmoq; jabrlamoq. ◆ Ey xudovandi karim, men bechorani nega buncha qahringga olding. K. Yashin, „Hamza.“

ҚАҲР. Oʻzbek tilining izohli lugʻati (2022) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.