Viol d’amur

Viol d’amour (fransuzcha: viole d’amoure — sevgi violasi^[1]) — barokko va ilk klassitsizmning torli kamonli musiqa asbobi. U XVII asr oxiridan XIX asrning boshlariga qadar keng qoʻllangan, keyin oʻz oʻrnini viola va violonchelga berdi. Viola d’amorega qiziqish XX asr boshlarida qayta tiklandi.

Asbobda olti yoki yetti asosiy torlar mavjud boʻlib, ular keyingi modellarda ham asosiylaridan pastda joylashgan rezonansli (simpatik) torlar bilan toʻldiriladi. Rezonansli torlar kamondan taʼsirlanmaydi va faqat asosiy torlar va tananing tebranishlari bilan oʻzaro taʼsir tufayli tebranadi. Aynan rezonansli torlar tufayli viola d’amore oʻziga xos yumshoq tembrga ega boʻlib, zamondoshlarning fikriga koʻra, qisman inson ovozini eslatadi.

XX asrda ushbu asbobning qayta tiklanishiga fransuz musiqachisi Anri Casadesus faol yordam berdi. XVIIIIasr oxirida shakllangan viola d’amore asosiy torlarining standart sozlashi: A, d, a, d ¹, fis ¹, a ¹, d² (katta oktava, re, la kichik oktava uchun)., re, f-sharp, la birinchi oktava, re ikkinchi oktava).

• „Виоль д’амур“, Большая российская энциклопедия. Том 5, М., 2006 — 364—365-bet. 
• „Виоль д’амур“, Музыкальная энциклопедия. Том 1. М.: Советская энциклопедия, 1973. 
• Рогаль-Левицкий Д.Р. „Виоль д’амур“, . Современный оркестр. Том 1. М.: МузГИз, 1953 — 115—126-bet. 
• Модр А. „Виола д’амур“, . Музыкальные инструменты. М.: МузГИз, 1959 — 44—45-bet. 

• Ирина Иванова. История виоль д’амур. Происхождение и развитие инструмента. YouTubeda