im-zo

a. s.1 .l J — qoʻl qoʻyish; tasdiq-lash

Shaxsning oʻz qoʻli bilan maxsus yozuv-chizuv (shakl)da ifoda etilgan va uning oʻzi ekanini bildiruvchi belgi; qoʻl. ◆ Xatdagi sodda, yoqimli soʻzlar, uning tanish imzosi, dala pochtasining besh raqamli adresi — bu-larning hammasi Eralining sogʻ-salomatli-gidan dalolat beribturar edi. I. Rahim . Chin muhabbat. ◆ Mard odam imzosini ochiq qoʻyadi, qurbaqadek kavakda bekinib yotib qurilla-maydi. S. Siyoyev, „Otliqayol“ .

Imzo chekmoq Imzosini qoʻymoq; imzo-lamoq. ◆ Mashinkadan keyin diqqat va qunt bilan oʻqib chiqib, keyin imzo chekish kerak. F. Musajonov, „Himmat“ . ◆ Sergoʻsht yuzlari yil-tillab turgan rais allaqanday qogʻozlarga imzo chekish bilan ovora edi. R. Fayziy, „Choʻlga bahor keldi“ . Imzo qoʻymoq ayn. imzo chekmoq.

ИМЗО. Oʻzbek tilining izohli lugʻati (2022) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.