kol

Osmanlı Türkçesi قول‎, Eski Türkçe qol‎ (qol).

• IPA^(anahtar): /ˈkol/
• Heceleme: kol

kol (belirtme hâli kolu, çoğulu kollar)

 

1. bir şeyin ayrıldığı bölümlerden her biri, branş, dal, kısım, şube

   Türk Dil Kurumunun bilim ve uygulama kolları.

2. dizi, düzen

   Yürüyüş kolu.

3. iş takımı, ekip, grup

   Öteki koldaki iki hamlacından birisi acınacak bir zayıflıktaydı. — S. F. Abasıyanık

4. (anatomi) insan vücudunda omuz başından parmak uçlarına kadar uzanan bölüm

   Kafa, göz, gövde, bacak, kol, çene, parmak, el, ayak
   Boşanır sırtlara, vâdîlere, sağnak sağnak. — M. Â. Ersoy

5. (anatomi, zooloji) dana, kuzu, koyun v.s.'nde ön ayağın üst bölümü
6. (askeriye) kanat

   Generâl, sol kolun başına çok iyi bir komutan getirerek isabet etmişti.

   Sağ kolu taarruza geçme emrini bekliyordu.

7. (bitki anatomisi) ağaçlarda gövdeden ayrılan kalın dal
8. (denizcilik) bir halat oluşturan bükülmüş lif demetlerinden her biri
9. (giyim) elbisede vücudun bu bölümünü saran parça

   Kara yağız oğlan yalandan gözlerinin yaşını pembe mintanının kollarına siliyordu. — O. C. Kaygılı

10. (mobilya) koltuk, divan v.s.'nin yan tarafında bulunan dayanmaya yarayan parça
11. (mühendislik) makinelerde tutup çevirmeye, çekmeye yarayan ağaç veya metal parça
12. (müzik) bazı çalgıların elle tutulan sap bölümü
13. (toplum) karakol

    Lakin böyle kardan yolların örtüldüğü bu gecede, koldan korku yoktu. Rahatça eğlenebilirlerdi. — R. H. Karay

• âzâ, üye

• kol kola

• karakol, kolca, kolcu, kolcuk, kolken, kolla, kollu, kolluk, kolsa, kolsuz

• Türk Dil Kurumuna göre "kol" maddesi

• Vikipedi'de kol

• Heceleme: kol

kol

1. (sebzeler, turpgiller) lahana

• Heceleme: kol

kol

1. (kimya) kömür

Eski Türkçe qol‎ (qol).

• Heceleme: kol

kol

1. (anatomi) kol

• Etymological Dictionaries - Andras Rajki

• Heceleme: kol

kol

1. (elementler) karbon

• C

• Heceleme: kol

kol

1. (kimya) kömür

• Heceleme: kol

kol

1. (kimya) kömür

• Heceleme: kol

kol d

1. boynuzu olmayan keçi
2. yontulmuş, sivri olmayan şey.