Gudea
Gudea (Sümerce 𒅗𒌣𒀀 Gu3-de2-a), yaklaşık MÖ 2144–2124 tarihlerinde Güney Mezopotamya'daki Lagaş bölgesini yöneten hükümdardır (ensi). Muhtemelen şehirli değildi fakat Lagaşlı hükümdar Ur-Baba'nın (MÖ 2164–2144) kızı Ninalla ile evlendi böylece Lagaş hanedanlığına girmeyi başardı. Kendisinden sonra oğlu Ur-Ningirsu başa geçti. MÖ 2125 yılına ait bir çift terakota silindir olan Gudea silindirlerini oluşturmuştur ve bu silindirler, 1877 yılında Telloh (antik Girsu), Irak'taki kazı sırasında keşfedilmiştir.
Yazıtlar
değiştirYazıtlar, Gudea'nın Ur, Nippur, Adab, Uruk ve Bad-Tibira'da yaptırdığı tapınaklardan bahsetmektedir. Bu durum, Gudea'nın Sümer'de artan etkisini gösterir. Kendisinden önce hükümdarlık yapmış Urbaba, kızı Enanepada'yı Ur'da Nanna''nın yüksek rahibesi yapmıştı ki bu da çok fazla politik iktidara işaret etmektedir. 20 yıl boyunca saltanat sürdüğü bilinmektedir ve ana askerî kahramanlığı 6. yılında ("Anshan'ın silahlarla vurulduğu yıl") ortaya çıktığı görülmektedir.[1]
Kaynakça
değiştir- ^ Year-names for Gudea 18 Mayıs 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Cuneiform Digital Library Initiative 8 Ocak 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
Kaynakça
değiştir- Edzard, Dietz-Otto (1997). Gudea and His Dynasty. University of Toronto Press. ISBN 9780802041876. 23 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ocak 2019.
- Black, J.A.; Cunningham, G.; Dahl, Jacob L.; Fluckiger-Hawker, E.; Robson, E.; Zólyomi, G. (1998). "The Electronic Text Corpus of Sumerian Literature". University of Oxford. 30 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ocak 2019.
- Frayne, Douglas R. (1993). Sargonic and Gutian Periods. University of Toronto Press.
- F. Johansen, "Statues of Gudea, ancient and modern". Mesopotamia 6, 1978.
- A. Parrot, Tello, vingt campagnes des fouilles (1877-1933). (Paris 1948).
- N.K. Sandars, "Introduction" page 16, The Epic of Gilgamesh, Penguin, 1972.
- H. Steible, "Versuch einer Chronologie der Statuen des Gudea von Lagas". Mitteilungen der Deutschen Orient-Gesellschaft 126 (1994), 81-104.