สกุล

ภาษาไทย

เป็นไปได้ว่าขยายมาจาก กุล, จากภาษาบาลี กุล, แรกสุดจากภาษาสันสกฤต कुल (กุล), หรือแผลงมาจาก ตระกูล, จากภาษาเขมรเก่า ត្រកូល (ตฺรกูล), ซึ่งเชื่อว่าตัดมาจากภาษาสันสกฤต गोत्रकुल (โคตฺรกุล); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສະກຸນ (สะกุน)

ในอนุกรมวิธาน ยืมความหมายจากภาษาอังกฤษ genus; เป็นศัพท์บัญญัติสำนักงานราชบัณฑิตยสภา

การแบ่งพยางค์		สะ-กุน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sà-gun
	ราชบัณฑิตยสภา	sa-kun
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/sa˨˩.kun˧/^{(สัมผัส)}
คำพ้องเสียง แก้ไข		ศกุน ศกุนต์ สกุณ สกุน สกุนต์

สกุล

ตระกูล, วงศ์, เชื้อสาย, เผ่าพันธุ์
(ภาษาปาก) เชื้อชาติผู้ดี
เป็นคนมีสกุล

ผู้ดีมีสกุล
(อนุกรมวิธาน) ระดับอนุกรมวิธานหนึ่ง อยู่ใต้วงศ์ (family) และเหนือชนิด (species); หน่วยอนุกรมวิธานในระดับดังกล่าว
คำพ้องความ: จีนัส