มี

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *miːᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน มี, ภาษาลาว ມີ (มี), ภาษาคำเมือง ᨾᩦ (มี), ภาษาเขิน ᨾᩦ (มี), ภาษาไทลื้อ ᦙᦲ (มี), ภาษาไทดำ ꪣꪲ (มิ), ภาษาไทใหญ่ မီး (มี๊), ภาษาไทใต้คง ᥛᥤᥰ (มี๊), ภาษาจ้วง miz

มี (คำอาการนาม ความมี)

1. รวย

   เขาเป็นคนมี ไม่ใช่คนจน

2. ไม่เปล่า, ไม่ว่าง

   ในหม้อมีข้าว

   ในห้องน้ำมีคน

มี (คำอาการนาม การมี)

1. ถือเป็นเจ้าของ, อยู่ในครอบครอง

   มีเงิน

   มีลูก

2. ประกอบด้วย

   อริยสัจ 4 มี ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค

3. ปรากฏ

   มีดาวหางขึ้นในท้องฟ้า

4. เกิด

   มีโรคระบาด

5. คงอยู่

   มีคนอยู่ไหม

ยืมมาจากภาษาอังกฤษ mi (มี, “โน้ตดนตรี มี”)

 

มี

1. (ดนตรี) โน้ตตัวที่สามในสเกลซีเมเจอร์ มีสัญลักษณ์ว่า E

• (โน้ตดนตรีพื้นฐาน): โด, เร, ฟา, ซอล, ลา, ที/ซี, ดับเบิลแฟลต, แฟลต, เนเชอรัล, ชาร์ป, ดับเบิลชาร์ป, ตัวกลม, ตัวขาว, ตัวดำ, ตัวเขบ็ต, ตัวหยุด, กุญแจซอล, กุญแจฟา, กุญแจโด, บันไดเสียง, เมเจอร์, ไมเนอร์, คอร์ด

• ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒

มี (คำอาการนาม ก๋ารมี หรือ ก๋านมี)

1. (อกรรม, สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩦ (มี)