อิ่ม

ดูเพิ่ม: อ.ม., อม, อิม, อืม, อุ้ม, และ อูม

ภาษาไทย

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʔiːmᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ອິ່ມ (อิ่ม) หรือ ອີ່ມ (อี่ม), ภาษาคำเมือง ᩋᩥ᩠᩵ᨾ (อิ่ม), ภาษาเขิน ᩋᩥ᩠᩵ᨾ (อิ่ม, “อิ่ม; เบื่อ”), ภาษาไทลื้อ ᦀᦲᧄᧈ (อี่ม), ภาษาไทใหญ่ ဢိမ်ႇ (อิ่ม, “อิ่ม; เบื่อ; ขยะแขยง, รังเกียจ”), ภาษาอาหม 𑜒𑜢𑜉𑜫 (อิม์), ภาษาจ้วง imq; เทียบภาษาจีนยุคกลาง 厭 (MC 'jiemH)

การแบ่งพยางค์		อิ่ม
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ìm
	ราชบัณฑิตยสภา	im
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/ʔim˨˩/^{(สัมผัส)}

อิ่ม (คำอาการนาม การอิ่ม)

อิ่ม (คำอาการนาม ความอิ่ม)