moan

สืบทอดจากภาษาอังกฤษกลาง mone, mane, mān, (และยังมี mene), จากภาษาอังกฤษเก่า *mān, *mǣn (“complaint; lamentation”), จากภาษาเจอร์แมนิกตะวันตกดั้งเดิม *mainu, จากภาษาเจอร์แมนิกดั้งเดิม *mainō (“opinion; mind”)

ร่วมเชื้อสายกับภาษาฟรีเซียเก่า mēne (“opinion”), ภาษาเยอรมันสูงเก่า meina (“opinion”); ภาษาอังกฤษเก่า *mān, *mǣn is inferred from ภาษาอังกฤษเก่า mǣnan (“to complain over; grieve; mourn”); ดูเพิ่มที่ mean

• (Received Pronunciation) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /məʊn/
• (สหรัฐอเมริกา) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /moʊn/

• เสียง (สหรัฐอเมริกา):

  (file)

• สัมผัส: -əʊn
• คำพ้องเสียง: mown

moan (พหูพจน์ moans)

1. เสียงร้อง, เสียงคราง, เสียงครวญ เพราะความสุข ความเศร้า หรือความเจ็บปวด

moan (ปัจจุบันกาลเอกพจน์บุรุษที่สาม moans, พาร์ทิซิเพิลปัจจุบันกาล moaning, อดีตกาลและพาร์ทิซิเพิลอดีตกาล moaned)

1. ร้อง, คราง, ครวญ เพราะความสุข ความเศร้า หรือความเจ็บปวด